پیچها در مدلهای بسیار متنوعی تولید می‌شوند که هر کدام کاربرد خاص خود را داشته و در جای مخصوص به خود استفاده می‌شوند. یکی از مواردی که در انتخاب پیچ مناسب به ما کمک می‌کند مقدار نیروی وارده بر پیچ است که بر اساس آن باید استحکام پیچ مورد استفاده مشخص شود. در مواردی که نیروی وارد بر اتصال زیاد باشد, باید از پیچهای فولادی عملیات حرارتی شده با استحکام بالا استفاده کرد که به این پیچها, اصطلاحا پیچ خشکه گفته می‌شود.

انواع پیچها مانند پیچ آچاری و سر تخت از جنس آهن (گرید 5.6 و پایین تر) یا فولاد کربنی ( گرید 8.8 و بالاتر) ساخته می‌شوند. تفاوت اصلی پیچ خشکه با پیچ آهن در نوع جنس آن همچنین انجام عملیات حرارتی و سختی بدست آمده پس از آن است. بر این اساس باید گفت که پیچهای خشکه از فولاد کربنی مانند CK45 تولید شده و بعد از انجام عملیات حرارتی به خاطر کربن موجود استحکام بالایی به دست می‌آورند. به همین دلیل کاربرد پیچ خشکه در جایی است که نیرو و تنش وارده بر اتصال زیاد باشد.

عدد سختی حک شده بر روی پیچ خشکه که روی گل پیچ قرار دارد مانند 12.9 نشانگر استحکام کششی (2x100=1200 N/mm12) و تنش تسلیم (2x9x10=1080 N/mm12) است که باید در هنگام محاسبات نیروی وارد بر پیچ به آن توجه شود. در پیچهای تولید شده با دنده اینچی به جای حروف از یک سری خطوط که بر روی بر روی گل پیچ حک شده (سه یا شش خط)  برای نشان دادن سختی استفاده می‌شود که برای استخراج عدد سختی باید به جداول استاندارد مربوطه مراجعه شود.

پیچهای خشکه علاوه بر استحکام بالاتری که نسبت به سایر پیچها دارند, تنش پیچشی بیشتری را هم تحمل می‌کنند. به همین دلیل است که پیچهای سر تخت خشکه را با سر آلن خور می‌سازند که این امکان را به ما می‌دهد تا با استفاده از آچار آلن مقدار نیروی بیشتری برای سفت کردن پیچ اعمال کنیم.

در مورد پیچ خشکه باید این نکته را یادآور شد که بعضی از مدلهای پیچ مانند پیچ آلن و پیچ آچاری نیم دنده (پیچ نیم رزوه) برای تحمل تنشهای بالا طراحی شده و فقط به صورت خشکه (گرید 8.8 و بالاتر) ساخته می‌شوند همچنین پیچهای خشکه معمولا با پوشش سمانته (سیاه رنگ) پوشش داده شده و در بازار موجود است و پیچ خشکه گالوانیزه (گالوانیزه سرد یا گرم) بصورت سفارشی تولید می‌شود.